نهادگرایان با اشاره به نکات ضعف نئوکلاسیکها و به ویژه نادیده گرفتن اقتصاد ارزشی و مباحث مربوط به حقوق سطوح پایین جامعه و توزیع درآمد، ایجاد نهادهای مدنی را به عنوان رفع مشکلات مکاتب کلاسیک و نئوکلاسیک مطرح کردند. اقتصاددانان، مکتب نهادی را به سه نسل مختلف تقسیم می کنند. اقتصاددانان نسل اول که تورستن وبلن بنیانگذار آن است، به زیرساختهای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه به عنوان پایه های اصلی اقتصاد توسعه توجه ویژه ای داشته اند. نسل دوم اقتصاددانان مکتب نهادگرایی که به نئونهادیون معروف هستند، دوره فعالیت علمی خود را بدون فاصله پس از نسل اول (بنیانگذار مکتب نهادی) یعنی پس از جنگ جهانی دوم آغاز کردند. از معروف ترین آنها می توان به جان کنت گالبرایت ،گونار میردال ،کلارنس آیرز و گرهارد کولم اشاره کرد. این گروه از اقتصاددانان به تاثیر نهادهای دولتی بر فرآیند سیاستگذاری توجه ویژه ای داشته اند و سرانجام نهادگرایان جدید که به مباحث پیشرفته و بلندمدت توجه ویژه ای داشته اند و نظریه های آنها به طور گسترده و با تعدیل های جزیی حتی در اقتصادهای مدرن نیز مورد پذیرش بوده است، به نسل سوم اقتصادگرایی معروف اند. مکتب نهادگرایی جدید، یک نظریه به نسبت جدید است که دیدگاههای آن بیشتر مورد پذیرش دانشمندان علوم اجتمای است.